Ang pelikulang Sister Stella L ay tungkol sa pagpapakita ng mga suliraning panlipunan na kinasasangkutan ng iba’t ibang tao: mga madre sa pangunguna nina Sister Stella Legaspi at Sister Stella Bautista, unyon ng manggagawa na pinangungunahan ng lider na si Ka Dencio at peryodista, si Nick na dati ring kasintahan ni Sister Stella L. Iba’t ibang uri ng tao ngunit may isang pinaglalaban – ito ay ang makalaya sa paninikil ng mga namumuno sa pinagtatrabahuhang pabrika ng mga manggagawa. Ngunit ang pelikula ay sumentro sa buhay ni Sister Stella L na nakisangkot sa ganitong uri ng kilusan sa kabila ng pagiging isang madre na sa tingin ng karamihan ay nararapat na nasa loob lamang ng kumbento o simbahan upang magdasal maghapon at magdamag. Sa kabila ng pagtutol ng mga kasamahan ni Sister Stella L sa kumbento, hindi ito nagpapigil sa pagnanais niyang makisama sa pakikibaka ng mga manggagawa dahil nakita niyang mayroon ipinaglalabang karapatan ang mga ito matapos  niyang makilahok sa unang araw ng rally nang hindi sinasadya. Sa kabila ng socio-political na isyung umiiral sa kwento, mayroon ring anggulo ng pag-ibig ang namayani sa istorya sa katauhan nina Nick at Sister Stella L na dating magkasintahan ngunit mayroon pa ring natitirang pag-ibig at pag-aalala sa isa’t isa kahit pa isa nang ganap na madre ang huli. Well, akala ko nga titiwalag si Sister Stella L sa pagiging madre noong ipinapakita ang mga scenes na “confused” siya sa nararamdaman niya towards Nick at dahil pinipigilan siya ng mga kasamahan niya sa kumbento sa mga nais niyang gawin sa labas (particularly, sa Baryo Agoho). Pero akala ko lang lahat ng iyon, hindi nga pala ‘to love story! Nagtapos ang pelikula sa pagsasalita ni Sister Stella L sa lahat ng kaanib ng unyon ng manggagawa na patuloy ang kanilang laban sa mga nanggigipit sa kanila sa kabila ng lahat ng pasakit at pahirap na naranasan nila sa kilusang kanilang isinasagawa. At siyempre, sa parteng ito ng pelikula, nag-assume ulit ako. Akala ko mala-Himala ni Nora Aunor ang ganap! Inisip kong may babaril kay Sister Stella L habang nagsspeech siya at biglang magkakaroon ng stampede. Riot n asana kaso mali ulit ako eh. Siyempre, hindi naman siguro papaya si Vilma Santos na may pagkakahawig ang ending ng pelikula nila ni Nora, baka ma-isyu pa sila! Pero, umiisyu lang din ako sa sinabi kong ‘to!

Editing. Hindi ko trip ang editing na nangyari sa pelikula. Hindi ako nagandahan. Wala siyang mga transitional effects, puro siya cuts na maganda sana kung maayos ang pagkakacut kaso sa ibang scenes kasi literal na cut ang nangyayari, napuputol ang isang scene sa tuwing lilipat sa panibagong scene. Pero hindi naman naging magulo ang order ng mga scenes since wala namang ‘throwback Thursday’ o ‘Flashback Friday na nangyari’!

Cinematography. Isa pa ‘to! Ano kayang ipinaglalaban ng pelikulang ‘to at sobrang low quality pagdating sa technicalities. Malamang wala. Hashtag medyohard! LOL. Hindi na nga HD (may ganito na ba dati? Wayback 1984), sobrang minimal pa ng ginamit na mga shots. At ang pinakamalalang nakita ko sa pelikulang ito ay yung naguusap-usap sina Sister Stella L, Sister Stella B at Sister Carmen bago pa may dalawang lalaki na nagbaba sa sugatang katawan ng anak ni Ka Dencio sa tapat ng bahay nila. Sa tuwing magsasalita si Sister Stella L, nasa kanya ang kamera at pan-to-right ang peg kapag si Sister Stella B naman ang bida at pan-to-left kapag si Sister Stella L ulit at pan-to-right ulit at pan-to-left ulit. Oo, ulit-ulit talaga. Kahit panoorin mo pa! Na-imagine ko tuloy yung itsura ng production area nila nung sinu-shoot yung eksenang yun – nasa harap nilang tatlo ang camera na nasa tripod at may isang nagmamanipulate (hindi cameraman, wala rin kasamang director of photography). Kasi kahit bata kaya yung ginawang pag-pan-to-left at pan-to-right. Medyo hard talaga!

Characters. Sa lahat ng kakulangan sa technical side ng pelikula, bawi naman sa mga nagsiganap. Magagaling sila. Naipakita ni Vilma sa pamamagitan ng kanyang pag-arte ang ibang imahe ng isang madre na hindi lang laging nakaluhod at mataimtim na nagdarasal. Makikita naman kay Nick ang pagiging matapang niya sa pagsulat ng mga mapangahas na artikulo na talagang ipaglalaban ang karapatang mailathala ang mga ito. Maaninag din sa kanya ang pagmamahal niya para kay Sister Stella L sa kabila ng estado ng buhay nito ngayon. Kakikitaan din ng tapang si Ka Dencio at mga kaanib nito na gagawin lahat makamit lang ang kalayaan na hinahangad mula sa mapanakal na pamumuno.

Sa kabuuan, umikot ang pelikulang ito sa kalayaan. Bawat tauhan sa kwento ay kalayaan ang isinisigaw ng puso at isipan. Si Sister Stella L, nagnanais ng kalayaan mula sa kanyang mga kasamhan sa kumbento na gawin at mga nais niya sa labas at makiisa sa hinahangad na paglaya ng mga manggagawa. Si Ka Dencio na nagnanais na makalaya sa kasalukuyang estado ng pamumuhay ng kanyang pamilya. Nagtagumpay naman siya – bukod sa namatay siya at literal na nakalaya sa lahat ng pasakit, nagtagumpay siya sa layuning patuloy na ipaglaban ng kanyang mga naiwan ang laban patungo sa paglaya sa mga mapang-abusong pamumuno. Si Nick na isinusulong at maayang pagpapahayag sa pamamgitang ng paglathala ng mga mapangahas na atikulo lalo pa’t tungkol sa pakikisangkot ng mga miyembro ng sektong pang-relihiyon sa suliraning pampulitikal. [V]

FOREWORD: Diring-diri na talaga ako kay Coco Martin! From Serbis to Masahista, parang hindi ko na yata siya kayang tingnan sa mga decent portrayals niya sa mga teleserye ngayon. CHOS!  -----                                                                                                                                
 
Matagal ko nang nadownload ‘tong movie na ‘to kasi first meeting (June 2013) pa lang namin sa Film Crit class, I was already informed that Masahista will be one of the films to be reviewed and criticized. Hanggang sa dumating ang two-week-before-the deadline announcement ni Sir na ito na yung film na papanoorin namin, ilang beses ko siya in-attempt panoorin pero ngayon lang ako nagkaroon ng lakas panoorin ‘to, knowing na sex-portrayal film na naman ang isang ito! At congrats naman sa’kin, natapos ko! In the end, I realized na hindi lang siya basta bastos o malaswang pelikula, may kwento talaga siya. Ang bida sa kwentong ‘to ay si Illiac, na ginampanan ni Coco Martin. Isa siyang masahista, but not the typical one. Isa siyang masahista kung saan ang mga customers niya ay kapwa niya lalake at bukod sa pagmamasahe, kasama rin sa inooffer niya ay ang sexual service, basta mayroong dagdag na bayad. Ito na ang nakagawiang buhay ni Illiac simula nang lumuwas siya ng Maynila mula Pampanga upang buhayin ang pamilya dahil para sa kanya, walang pakinabang ang tatay niya. Isang araw, habang nagtatrabaho si Illiac, nakatanggap siya ng text message na sinasabihan siyang umuwi sa probinsya dahil comatose ang tatay niya. At nang umuwi siya, patay na ito nang maabutan niya.Nagsentro ang pelikula sa dalawang panahon/parte ng buhay ni Illiac: habang nagseserbisyo siya sa isang customer na ang pagpapakilala ay Marina Hidalgo at ang pagkamatay ng kanyang tatay sa probinsya. Ang gulo ng transition ng mga scenes noong una. Alam kong may dalawang panahon na umiiral sa pelikula pero hindi ko ma-distinguish kung ano yung present at yung past. Wala rin kasing color-grading na nangyari, sa later parts na lang kung saan blurred na yung texture ng scenes. Naliwanagan na lang ako noong may nagtext kay Illiac na comatose ang tatay niya; ang past scenes ay yung habang nagseserbisyo siya kay Marina at ang present ay yung mga eksena kasama ang pamilya niya sa probinsya. 


Editing. Yun nga, medyo magulo noong una dahil walang signs kung ano yung present at past scenes. At yung eksena na kung saan top view ang kuha habang minamasahe ni Illiac si Marina then scene transition sa eksenang nakahiga ang tatay niya sa morge kung saan top view din ang kuha, mas maganda sana kung wala nang transitional effect na ginamit (fade); sana yung swabeng no-cut ang nangyari. At yung eksenang minamasahe niya si Marina kung saan POV ang ginamit, pinakita yung mukha ni Marina at biglang magiging mukha ng tatay niya – ang lakas maka-move! Yes, I was moved. Literally. Napalayo ako nang kaunti from the screen. Nakakakilabot! 


Cinematography. Na-maximize naman ang paggamit ng iba’t ibang camera angles and shots. Merong close-up, POV, establishing shot, worm’s eye view, high and low-angle shots, etc. Dahil dito, hindi naging boring ang anumang eksena, may camera angle manipulation kasi. Hindi nagiging babad ang mga eksena. 


Lighting. Okay din ‘to! Ang lakas maka-symbolism ng ilaw na ginamit lalo na sa massage parlor. Tabi-tabi kasi yung mga kwarto dun at sa scene kung saan high-angle shot (top view) ang ginamit at ipinakita ang mga nagaganap sa bawat kwarto through panning, nakakatuwa kasi from the first room to the last, iba’t ibang intensity level ang nangyayari sa masahista-client, kumbaga ascending order ang kaganapan, sa mga mild level (kung saan tipikal na pagmamasahe lang ang nagaganap) clear ang light lang ang ilaw at sa wild level (kung saan may iba nang kaganapan bukod sa pagmamasahe) the light was on FiiiiiiiiRE! Red na red, dark na dark! Ang porma lang talaga nung eksenang yun. Haha.

Characters. Magagaling din yung mga nagsiganap. Yung mga nagmamasahe, parang sanay na sanay na talaga eh! LOL. Ang funny lang nung eksenang pinagpipilian sila ni Marina habang naglalaro ng billiard. Kanya-kanyang pagpapapogi! Nakakatawa din magsalita si Coco, noong malaman niyang pareho sila ng brand ng brief ni Marina. Ewan ko, hindi kasi masculine yung boses niya, parang batang natutuwa lagi. And, nung nag Pampangeño, nakakatawa, parang nagcocomedy siya! Si Marina naman, ang landi ng boses. Bagay na bagay. Noong una lang, nag-doubt ako sa pag-arte ni Coco nung malaman niya from a nurse na namatay na yung tatay niya. Hindi man lang siya nagulat, naiyak o natigilan man lang. Nakuha pa niyang mag-‘thank you’ sa nurse sa pagsasabi sa kanya nun. At habang inaayos niya ang katawan ng wala nang buhay niyang tatay, parang wala lang sa kanya. Pero naliwanagan ako kung bakit habang tumatagal yung kwento, may galit siya sa tatay niya. 


Symbolisms. Yung pag-iilaw ng parol at yung mga Christmas lights, they all stand for hope. Hope above all the downs na nangyari sa buhay ni Illiac at ng pamilya niya; Yung eksenang ina-arouse ni Illiac si Marina para lang mabigyan siya ng bagong rubber shoes, it just means na gagawin niya lahat, kahit sa malaswa pang paraan, makuha lang ang isang bagay na hindi kailanman naibigay ng kanyang ama. And this symbolizes the poverty that our society is facing at yung mga taong kakapit sa patalim mabuhay lang; at yung naiwan ni Illiac ang pocket book na binigay sa kanya ni Marina, ibig sabihin lang, lahat ng nangyari sa kanila ay trabaho lang, walang personal interaction beyond work ang nangyari. Pagkatapos ng service, all things between them ended also. Just to end, gusto ko lang sabihin na kung anong indecent ng mga eksena, siya namang decent at tasteful ng istorya at ng deeper meaning nito. [V]

Ang pelikulang Curacha: Ang Babaeng Walang Pahinga ay kwento ng isang babae sa katauhan ni Curacha bilang isang torera. Corazon ang tunay niyang pangalan ngunit binansagan siyang “Curacha” ng kanyang mga kasamahan dahil sa galing nito sa pakikipagtalik sa live performance na kanyang pinagkakakitaan. Hindi niya ninais maging isang torera ngunit dito siya dinala ng tadhana sapagkat wala rin naman siyang pinag-aralan. Dagdag pa rito, ito na ang nakagisnan niyang paraan para kumita ng pera dahil ang kanyang mga kamag-anak ay sa pagtotorera din nabubuhay.

Si Rosanna Roces ang gumanap bilang Curacha. Para sa akin, bagay na bagay siya sa karakter. Sa kanyang katauhan, alam mong ganda lang ang meron siya. Magandang mukha at katawan. Wala siyang ka-class class kung magdeliver ng dialogue, na bumagay naman sa ginagampanan niya bilang wala siyang pinag-aralan. Kumbaga, laking kalye. Halatang-halata na napaka-inosente niya pwera na lang kung ang usapan ay may kinalaman sa bagay kapara ng kanyang trabaho na kung saan siya talaga ang henya!

Pagdating sa cinematography, wala akong masabi at sa aking palagay wala ako sa lugar para humusga dahil malabo ang kopya na pinanood ko. Hindi ko tuloy nakita o napansin kung may focusing na naganap sa mga eksena. Sa camera techniques, sobrang minimal lang ang paggamit dito. Pero gusto kong bigyang pansin ang aerial shot na ginamit noong makarating na ang taxi na sinasakyan ni Curacha sa kanyang trabahao. Isa pa, hindi naging madamot ang pelikula sa pabago-bagong anggulo sa isang eksena. Hindi nababad ang isang eksena sa iisang anggulo lamang. Hindi ko rin kinakitaan ang pelikula nang palagiang fade-to-black na transition effects na naging madanda sa aking paningin.

Hindi masyadong gumamit ng musika ang pelikula. Panay natural sound effects ang maririnig – ingay ng sasakyan, ingay ng mga tao, ingay sa kalsada, etc.  Ang nakakainis lang, sa ilang mga eksena, mas dominante pa ang background music kaysa sa mismong usapan. Lalo na yung tunog ng radyo na halos hindi na marinig at maintidihan ang usapan na dapat ay mas nabibigyang pansin.

Sa aspeto naman ng pag-iilaw. Mapapansing karamihan sa mga eksena ay laging madilim ang kuha. Para sa akin, ang madilim na pag-iilaw ay nangangahulugan ng madalim na pangyayari sa buhay ni Curacha. Ang dilim rin na ito ang mismong tumatakip sa mga bagay na kasiraan sa pagkatao at pagkakababae ni Curacha.

Mapapansin rin na sa simula ng pelikula, sinabayan ito ng pagdedeklara ng Martial Law sa Pilipinas na narinig sa radyo. Maya’t maya rin ay maririnig mula sa radyo ang mga balita at updates tungkol sa naturang pahayag ng Pangulo ng panahong iyon. Sa nalalapit na pagtatapos ng pelikula ay nagtapos rin ang Martial Law sa bansa sa pagdedeklara ng simula ng demokrasya. Kasunod nitong naganap ang pag-alis ni Myrna, matalik na kaibigan ni Curacha, papuntang probinsya lulan ng isang barko. Samantala, habang papauwi si Curacha pagkahatid sa kaibigan, ay inaawit ang Lupang Hinirang. Ang pagbubukas ng Martial Law ay sumisimbolo sa lahat ng pasakit at kasakiman na natikman ni Curacha. Samantala, ang pagdedeklara naman ng demokrasya ang siyang sumasalamin sa pagkakaroon ng pag-asa sa buhay niya. Ang Lupang Hinirang ay siya ring simbolo ng pag-asa kay Curacha na makawala sa dilim na kanyang pinanggalingan at pagbangon  mula sa lahat ng sakit at hirap na kagaya ng ginawa ni Myrna na magbabagong-buhay sa proinsya.

Sa kabuuan, hindi ako masyadong nadala ng pelikula. Siguro, hindi lang talaga pumapatok sa akin ang mga pelikula kung saan ang mga tauhan ay kailangan pang maghubad at ipakita ang buong kaluluwa para lamang maipahayag ang mensahe at kwento sa mga manonood. Pero dahil nga umiikot ang kwento sa isang torera, ano pa nga bang aasahan kundi ang mga ganitong bagay. 


Nga pala, walang pahinga si Curacha dahil hindi nababakante ang katawan niya sa pakikipagtalik dahil sa lahat ng problemang makaharap niya wala siyang ibang alam na solusyon kundi ang pagpapagamit ng kanyang pagkakababae. [V]

Regardless of the title and considering only the cast especially Coco Martina and Mercedes Cabral at Brillante Mendoza Movie pa, akala ko mangingilag na naman ang mga mata ko sa mga hindi matatawarang sex scenes. Pero sa totoo lang, nangilag pa rin ako sa pelikulang ito sa ibang dahilan- masyadong brutal ng mga pangyayari. Nakakatakot. Nakakakilabot. Pero hindi ‘to horror.

Ang istorya ng pelikulang ito ay umikot sa kwento ng isang beinte-anyos na lalake. Siya si Peping. Sa mura niyang gulang ay mayroon na siyang anak at katatapos lang niyang ikasal sa matagal na niyang kasintahan na si Cecille. Sa kabila ng pagiging pamilyado, kasalukuyan pa ring nag-aaral si Peping ng pagpupulis. Upang matustusan ang pang-araw-araw na pangangailangan, nagtatrabaho siya sa ilalim ng mga loan sharks, ito yung mga taong nagpapautang sa napakataas na interes, bilang kolektor ng mga utang. Si Abyong ang nagpasok sa kanya sa trabahong ito. Siya rin ang nagsama kay Peping sa isang operasyon sa utos na rin ni Sarge. Sa operasyon na ito niya nasaksihan ang pambubrutal kay Madonna, babaeng nagtatrabaho sa club, sa pamamagitan ng pananakit, panggagahasa at pagkatay matapos siyang hindi makapagbayad ng utang sa grupo ni Sarge at ni Kap. Noon ay parokyano niya si Kap ngunit hindi ito naging dahilan upang makaligtas siya sa brutal na paniningil ng mga ito. Ang grupo sa likod ng ganitong operasyon ay ang siyang laman ng mga balita na isang sindikatong kilala sa pagtadtad ng katawan ng isang tao saka itatapon ang bawat parte sa magkakaibang lugar.

Ang gagaling ng mga tauhang gumanap sa pelikulang ito. Napaka-natural ng arte nina Coco at Mercedes. Sa eksenang kasama na si Peping sa mga sindikato, kitang-kita ang takot niya sa bawat naririnig ng kanyang tainga at nakikita ng kanyang mga mata. Nakakatakot din ang karakter ni Sarge na ginampanan ni John Regala. Sa pagbitaw niya ng mga dayalogo at pagmumura, kahit ako mismo natatakot. Kakikitaan siya ng pagiging sadista! Ang brutal lang talaga ng ginawa niya kay Madonna. Masyadong napunit ang pagiging babae at tao niya sa ginawang iyon sa kanya. Si Isabel Lopez naman bilang Madonna ay kakaawaan mo talaga sa pelikulang ito. Ramdam ko ang takot at hirap na nangingibabaw sa kanya sa mga oras  na siya ay ginagahasa, pinapahirapan at tinatakot na patayin sa huli. Nakakaawa talaga. 

Kinatay. Literal na kinatay. Simula pa lang ng pelikula may pinapatay na at may nagpapakamatay. Hayop man o tao. Nakakapangilabot.

Cinematography. Makikita na namaximize ang paggamit ng iba’t ibang camera techniques – shots at angles. Mapapansin rin ang focusing. Hindi kailanman naging babad sa isang anggulo ang mga eksena.

Editing. Hindi naging dominante ang fade-effect transitions which is sobrang swak sa akin. Ang ikinadismaya ko lang ay ang sobrang tagal ng eksenang nasa sasakyan sila nabyahe papunta sa bahay kung saan nila isinasagawa ang operasyon. Para bang kasing-tagal talaga ng eksenang iyon ang oras ng byahe nila mula Maynila papuntang Bulacan! Parang hindi na tuloy totoo ang kakayahan ng pelikula na mag-distort ng time and space. Sobrang boring lang talaga ng eksenang iyon.

Mapapansin rin na madilim ang lighting na ginamit sa pelikula. Bukod dahil sa gabi ang eksena, para sa akin, ang dilim na ito ang sumisimbolo sa masamang ginagawa ng grupo. Sa isang banda, itong dilim rin na ito ang siyang nagkukubli sa mga kasamaang ito.

Maayos rin naman ang tunog at musika ng pelikula. Walang nakakadistract na background music. At nakakadagdag pa nga ito sa emosyon na nangingibabaw sa mga eksena.

Walang duda na umabot ang pelikulang ito ang Cannes Film Festival! Magagaling na artista, magandang istorya,  mahusay na sinematograpiya. Pero, anyare sa ending? Sa totoo lang, hindi ko talaga nagets. Ito na lang, siguro matapos lahat ng nasaksihan at naranasan ni Peping ng isang gabi, ang pamilya pa rin ang makapagpapagaan ng kanyang kalooban at makatutulong upang maging payapa ang kanyang isipan. [V]

Knowing na si Judy Ann ang bida sa pelikulang ito, medyo na-shock ako dahil sex scene yung OBB. Agad-agad, hindi nagpatumpik--tumpik! Buti na lang at nag-iisa lang ang ganoong eksena dahil sumusuko talaga ang mga mata ko sa mga eksenang may katulad na pangyayari, 

Balik tayo sa OBB. Pumatok talaga sa’kin ito dahil sawa na ako sa mga pelikulang nagsisimula sa “Toot Cinema presents *Title ng Pelikula* starring *Pangalan ng Bida*” Isa pa, sa opening billboard pa lang, may istorya na.

Nang magsimula na ang main proper ng pelikula kung saan may dialogue na, hindi ko inaasahan na ibang lenngawahe ang gagamitin. Naisip ko, effort na nga sa malalim na pag-intindi sa pelikula, effort pa sa pagbasa ng subtitle. Pagdating sa eksenang pinagbibilhan ng tindera si Rodrigo, mas naloka ako dahil iba na namang lenggwahe ang ginamit! Hanggang sa lumabas na si Judy Ann na iyong lenggwahe din ang gamit. Nang magsimulang mag-usap sina Rodrigo at Badocdoc, biglang nag-Filipino si Rodrigo na sa aking pagkakaalam ay isang Taiwanese. Nakakaloka talaga! Pero yun nga, tinuruan pala siya ng isang Filipino na kasamahan niya sa barko ayon sa eksenang nag-uusap sila ng anak ni Seling.

Pero isa ang paggamit ng pananalitang Cuyonon sa ikinaganda ng pelikula dahil nai-deliver ni Judy Ann at ng iba pang tauhan ang kanilang mga linya nang maayos gamit ang lenggwaheng hindi naman nila nakasanayan at inaral lamang nila para sa pelikula.

Sa pagkakaalam ko, isa si Judy Ann sa mga producers ng pelikulang ito. Bilang indie ito, walang sapat na budget ang buong team kung kaya’t si Judy Ann na rin mismo ang personal na kumausap sa mga artistang magsisiganap nang walang bayad. Naalala ko sa isang interview sa kanya kaugnay ng Ploning, sinabi niyang puro mga kaibigan niya ang tauhan ng pelikula dahil sila lang ‘yung papayag na gumanap nanng walang talent fee.

Pero sa kabila ng pagiging low-budget film nito, makikitang hindi tinipid ang production design at hindi naging minimal ang paggalaw ng kamera gamit ang iba’t ibang anggulo at teknik. May mga effects din na makikita sa pelikula gaya noong nagsasayaw ang mga ati-atihan habang unti-unting ipinapakita si Judy Ann at noong nagsasayaw sila ng tatay niya. Hindi rin naging magulo na dalawang panahon ang umiiral sa kwento dahil color graded ang mga eksenang kasama si Judy Ann at ilang mga tauhan na nabuhay noong unang panahaon. At sa tuwing mapupunta ang eksena sa naunang panahon mula sa kasalukuyan, hindi basta fade in, fade out ang ginamit na transition effects. Madalas, sa isang subject nagtatapos ang eksena sa kasalukuyan at sa ganoong subject din magsisimula ang eksena noong unang panahon.

Noong ipinakita si Judy Ann bilang si Ploning na hinahanap ni Rodrigo, inisip ko na si Ploning ay ang love interest nito na nakasama niya noon bilang kababata ngunit napaghiwalay ng panahon. Pero habang tumatagal, nalaman kong mali ako.

Sa mga pasimulang eksena, madalas makita si Digo na laging kasama ni Ploning na animo’y malapit na malapit sa isa’t isa. Inisip ko na ang batang iyon ay anak niya. Ngunit nang sumunod na ang iba pang eksena, nalaman kong mali na naman ako. Nang dumating sa eksenang nag-uusap sina Rodrigo at Badocdoc tungkol sa mga palayaw kung saan natapos ang eksenang ito nang sabihin ni Rodrigo ang kanyang palayaw at ang sumunod na eksena ay may dayalogong, “Digo, halika na,” naisip ko na si Rodrigo at si Digo ay iisa. Sa pagkakataong ito, tama na ako.

Nakadagdag sa pagiging cinematic ng pelikula ang mga twists kung saan maraming bagay ang hindi malinaw at nakatago sa simula ng pelikula ngunit unti-unting ini-reveal sa huli. Maganda rin ang musical scoring kahit hindi ko naiintindihan ang message. Maybe it's the melody of the song. 

Kapansin-pansin din na sa simula pa lang, malayo ang loob ni Ploning sa kanyang tatay. Hindi talaga malinaw sa akin kung bakit nga ba pero umaasa ko na habang tumatakbo ang istorya, malalaman ko ang sagot. Hanggang sa dumating na nga ang eksenang sa aking pagkakaalam ay magpapalinaw na ng aking isipan – ito ay iyong nag-uusap sina Digo at tatay ni Ploning habang nilalabhan ng huli ang puting damit na ibinigay niya noong 16th birthday ni Ploning. Pero tila nabigo ako dahil mas naguluhan pa ata ako. Sinabi ng tatay niya na pagkatapos ng 16th birthday ni Ploning ay nagsimula na rin ang paglayo ng loob nito sa kanya. “Sana dahil dito (putting damit) muling lumapit ang loob niya sa akin. Maramdaman niya na nasa kanya na ang pagpapatwad ko kahit ano pa ang nangyari.” So, may ginawang kasalanan si Ploning noon? Naisip ko, dito na ata papasok ang significance ng sex scene sa OBB. Hindi kaya noong 16th birthday ni Ploning, nakipagtalik siya kay Tomas (na sinasabing kasintahan nito na pumunta ng Maynila at doon na rin namatay)? Iyon nga kaya ang sinasabi ng tatay ni Ploning na binibigyan na niya ng kapatawaran? Kung gayon, hindi ba nagbunga ang ginawang ito ni Ploning at Tomas? Nasaan ang anak ni Ploning? Hindi kaya si Mou Sei a.ka. Rodrigo a.k.a Digo ang anak niya? Joke! Anak nga pala siya ni Juaning. [V]