FOREWORD: Diring-diri na talaga ako kay Coco Martin! From Serbis to Masahista, parang hindi ko na yata siya kayang tingnan sa mga decent portrayals niya sa mga teleserye ngayon. CHOS! -----
Matagal ko nang nadownload ‘tong movie na ‘to kasi first meeting (June 2013) pa lang namin sa Film Crit class, I was already informed that Masahista will be one of the films to be reviewed and criticized. Hanggang sa dumating ang two-week-before-the deadline announcement ni Sir na ito na yung film na papanoorin namin, ilang beses ko siya in-attempt panoorin pero ngayon lang ako nagkaroon ng lakas panoorin ‘to, knowing na sex-portrayal film na naman ang isang ito! At congrats naman sa’kin, natapos ko! In the end, I realized na hindi lang siya basta bastos o malaswang pelikula, may kwento talaga siya. Ang bida sa kwentong ‘to ay si Illiac, na ginampanan ni Coco Martin. Isa siyang masahista, but not the typical one. Isa siyang masahista kung saan ang mga customers niya ay kapwa niya lalake at bukod sa pagmamasahe, kasama rin sa inooffer niya ay ang sexual service, basta mayroong dagdag na bayad. Ito na ang nakagawiang buhay ni Illiac simula nang lumuwas siya ng Maynila mula Pampanga upang buhayin ang pamilya dahil para sa kanya, walang pakinabang ang tatay niya. Isang araw, habang nagtatrabaho si Illiac, nakatanggap siya ng text message na sinasabihan siyang umuwi sa probinsya dahil comatose ang tatay niya. At nang umuwi siya, patay na ito nang maabutan niya.Nagsentro ang pelikula sa dalawang panahon/parte ng buhay ni Illiac: habang nagseserbisyo siya sa isang customer na ang pagpapakilala ay Marina Hidalgo at ang pagkamatay ng kanyang tatay sa probinsya. Ang gulo ng transition ng mga scenes noong una. Alam kong may dalawang panahon na umiiral sa pelikula pero hindi ko ma-distinguish kung ano yung present at yung past. Wala rin kasing color-grading na nangyari, sa later parts na lang kung saan blurred na yung texture ng scenes. Naliwanagan na lang ako noong may nagtext kay Illiac na comatose ang tatay niya; ang past scenes ay yung habang nagseserbisyo siya kay Marina at ang present ay yung mga eksena kasama ang pamilya niya sa probinsya.
Editing. Yun nga, medyo magulo noong una dahil walang signs kung ano yung present at past scenes. At yung eksena na kung saan top view ang kuha habang minamasahe ni Illiac si Marina then scene transition sa eksenang nakahiga ang tatay niya sa morge kung saan top view din ang kuha, mas maganda sana kung wala nang transitional effect na ginamit (fade); sana yung swabeng no-cut ang nangyari. At yung eksenang minamasahe niya si Marina kung saan POV ang ginamit, pinakita yung mukha ni Marina at biglang magiging mukha ng tatay niya – ang lakas maka-move! Yes, I was moved. Literally. Napalayo ako nang kaunti from the screen. Nakakakilabot!
Cinematography. Na-maximize naman ang paggamit ng iba’t ibang camera angles and shots. Merong close-up, POV, establishing shot, worm’s eye view, high and low-angle shots, etc. Dahil dito, hindi naging boring ang anumang eksena, may camera angle manipulation kasi. Hindi nagiging babad ang mga eksena.
Lighting. Okay din ‘to! Ang lakas maka-symbolism ng ilaw na ginamit lalo na sa massage parlor. Tabi-tabi kasi yung mga kwarto dun at sa scene kung saan high-angle shot (top view) ang ginamit at ipinakita ang mga nagaganap sa bawat kwarto through panning, nakakatuwa kasi from the first room to the last, iba’t ibang intensity level ang nangyayari sa masahista-client, kumbaga ascending order ang kaganapan, sa mga mild level (kung saan tipikal na pagmamasahe lang ang nagaganap) clear ang light lang ang ilaw at sa wild level (kung saan may iba nang kaganapan bukod sa pagmamasahe) the light was on FiiiiiiiiRE! Red na red, dark na dark! Ang porma lang talaga nung eksenang yun. Haha.
Characters. Magagaling din yung mga nagsiganap. Yung mga nagmamasahe, parang sanay na sanay na talaga eh! LOL. Ang funny lang nung eksenang pinagpipilian sila ni Marina habang naglalaro ng billiard. Kanya-kanyang pagpapapogi! Nakakatawa din magsalita si Coco, noong malaman niyang pareho sila ng brand ng brief ni Marina. Ewan ko, hindi kasi masculine yung boses niya, parang batang natutuwa lagi. And, nung nag Pampangeño, nakakatawa, parang nagcocomedy siya! Si Marina naman, ang landi ng boses. Bagay na bagay. Noong una lang, nag-doubt ako sa pag-arte ni Coco nung malaman niya from a nurse na namatay na yung tatay niya. Hindi man lang siya nagulat, naiyak o natigilan man lang. Nakuha pa niyang mag-‘thank you’ sa nurse sa pagsasabi sa kanya nun. At habang inaayos niya ang katawan ng wala nang buhay niyang tatay, parang wala lang sa kanya. Pero naliwanagan ako kung bakit habang tumatagal yung kwento, may galit siya sa tatay niya.
Symbolisms. Yung pag-iilaw ng parol at yung mga Christmas lights, they all stand for hope. Hope above all the downs na nangyari sa buhay ni Illiac at ng pamilya niya; Yung eksenang ina-arouse ni Illiac si Marina para lang mabigyan siya ng bagong rubber shoes, it just means na gagawin niya lahat, kahit sa malaswa pang paraan, makuha lang ang isang bagay na hindi kailanman naibigay ng kanyang ama. And this symbolizes the poverty that our society is facing at yung mga taong kakapit sa patalim mabuhay lang; at yung naiwan ni Illiac ang pocket book na binigay sa kanya ni Marina, ibig sabihin lang, lahat ng nangyari sa kanila ay trabaho lang, walang personal interaction beyond work ang nangyari. Pagkatapos ng service, all things between them ended also. Just to end, gusto ko lang sabihin na kung anong indecent ng mga eksena, siya namang decent at tasteful ng istorya at ng deeper meaning nito. [V]
Matagal ko nang nadownload ‘tong movie na ‘to kasi first meeting (June 2013) pa lang namin sa Film Crit class, I was already informed that Masahista will be one of the films to be reviewed and criticized. Hanggang sa dumating ang two-week-before-the deadline announcement ni Sir na ito na yung film na papanoorin namin, ilang beses ko siya in-attempt panoorin pero ngayon lang ako nagkaroon ng lakas panoorin ‘to, knowing na sex-portrayal film na naman ang isang ito! At congrats naman sa’kin, natapos ko! In the end, I realized na hindi lang siya basta bastos o malaswang pelikula, may kwento talaga siya. Ang bida sa kwentong ‘to ay si Illiac, na ginampanan ni Coco Martin. Isa siyang masahista, but not the typical one. Isa siyang masahista kung saan ang mga customers niya ay kapwa niya lalake at bukod sa pagmamasahe, kasama rin sa inooffer niya ay ang sexual service, basta mayroong dagdag na bayad. Ito na ang nakagawiang buhay ni Illiac simula nang lumuwas siya ng Maynila mula Pampanga upang buhayin ang pamilya dahil para sa kanya, walang pakinabang ang tatay niya. Isang araw, habang nagtatrabaho si Illiac, nakatanggap siya ng text message na sinasabihan siyang umuwi sa probinsya dahil comatose ang tatay niya. At nang umuwi siya, patay na ito nang maabutan niya.Nagsentro ang pelikula sa dalawang panahon/parte ng buhay ni Illiac: habang nagseserbisyo siya sa isang customer na ang pagpapakilala ay Marina Hidalgo at ang pagkamatay ng kanyang tatay sa probinsya. Ang gulo ng transition ng mga scenes noong una. Alam kong may dalawang panahon na umiiral sa pelikula pero hindi ko ma-distinguish kung ano yung present at yung past. Wala rin kasing color-grading na nangyari, sa later parts na lang kung saan blurred na yung texture ng scenes. Naliwanagan na lang ako noong may nagtext kay Illiac na comatose ang tatay niya; ang past scenes ay yung habang nagseserbisyo siya kay Marina at ang present ay yung mga eksena kasama ang pamilya niya sa probinsya.
Editing. Yun nga, medyo magulo noong una dahil walang signs kung ano yung present at past scenes. At yung eksena na kung saan top view ang kuha habang minamasahe ni Illiac si Marina then scene transition sa eksenang nakahiga ang tatay niya sa morge kung saan top view din ang kuha, mas maganda sana kung wala nang transitional effect na ginamit (fade); sana yung swabeng no-cut ang nangyari. At yung eksenang minamasahe niya si Marina kung saan POV ang ginamit, pinakita yung mukha ni Marina at biglang magiging mukha ng tatay niya – ang lakas maka-move! Yes, I was moved. Literally. Napalayo ako nang kaunti from the screen. Nakakakilabot!
Cinematography. Na-maximize naman ang paggamit ng iba’t ibang camera angles and shots. Merong close-up, POV, establishing shot, worm’s eye view, high and low-angle shots, etc. Dahil dito, hindi naging boring ang anumang eksena, may camera angle manipulation kasi. Hindi nagiging babad ang mga eksena.
Lighting. Okay din ‘to! Ang lakas maka-symbolism ng ilaw na ginamit lalo na sa massage parlor. Tabi-tabi kasi yung mga kwarto dun at sa scene kung saan high-angle shot (top view) ang ginamit at ipinakita ang mga nagaganap sa bawat kwarto through panning, nakakatuwa kasi from the first room to the last, iba’t ibang intensity level ang nangyayari sa masahista-client, kumbaga ascending order ang kaganapan, sa mga mild level (kung saan tipikal na pagmamasahe lang ang nagaganap) clear ang light lang ang ilaw at sa wild level (kung saan may iba nang kaganapan bukod sa pagmamasahe) the light was on FiiiiiiiiRE! Red na red, dark na dark! Ang porma lang talaga nung eksenang yun. Haha.
Characters. Magagaling din yung mga nagsiganap. Yung mga nagmamasahe, parang sanay na sanay na talaga eh! LOL. Ang funny lang nung eksenang pinagpipilian sila ni Marina habang naglalaro ng billiard. Kanya-kanyang pagpapapogi! Nakakatawa din magsalita si Coco, noong malaman niyang pareho sila ng brand ng brief ni Marina. Ewan ko, hindi kasi masculine yung boses niya, parang batang natutuwa lagi. And, nung nag Pampangeño, nakakatawa, parang nagcocomedy siya! Si Marina naman, ang landi ng boses. Bagay na bagay. Noong una lang, nag-doubt ako sa pag-arte ni Coco nung malaman niya from a nurse na namatay na yung tatay niya. Hindi man lang siya nagulat, naiyak o natigilan man lang. Nakuha pa niyang mag-‘thank you’ sa nurse sa pagsasabi sa kanya nun. At habang inaayos niya ang katawan ng wala nang buhay niyang tatay, parang wala lang sa kanya. Pero naliwanagan ako kung bakit habang tumatagal yung kwento, may galit siya sa tatay niya.
Symbolisms. Yung pag-iilaw ng parol at yung mga Christmas lights, they all stand for hope. Hope above all the downs na nangyari sa buhay ni Illiac at ng pamilya niya; Yung eksenang ina-arouse ni Illiac si Marina para lang mabigyan siya ng bagong rubber shoes, it just means na gagawin niya lahat, kahit sa malaswa pang paraan, makuha lang ang isang bagay na hindi kailanman naibigay ng kanyang ama. And this symbolizes the poverty that our society is facing at yung mga taong kakapit sa patalim mabuhay lang; at yung naiwan ni Illiac ang pocket book na binigay sa kanya ni Marina, ibig sabihin lang, lahat ng nangyari sa kanila ay trabaho lang, walang personal interaction beyond work ang nangyari. Pagkatapos ng service, all things between them ended also. Just to end, gusto ko lang sabihin na kung anong indecent ng mga eksena, siya namang decent at tasteful ng istorya at ng deeper meaning nito. [V]
RSS Feed