“Walang himala! Ang himala ay nasa puso ng tao, nasa puso nating lahat! Tayo ang gumagawa ng mga himala! Tayo ang gumagawa ng mga sumpa at ng mga Diyos!,” ani Elsa.
Ito ang mga linyang sinambit ng batikang aktres na si Nora Aunor sa karakter ni Elsa nang siya ay mangumpisal sa lahat ng kanyang mga kababayan tungkol sa katotohanan ng himala. Isang sikat na linya na kilalang-kilala sa larangan ng pelikulang Pilipino, na kahit siguro yaong mga hindi pa napapanood ang pelikula ay pamilyar din sa mga salitang ito.
Himala. Sa salitang ito umikot ang kabuuan ng pelikula. Muling nanumbalik ang pag-asa ng mga tao ng nananamlay na bayan ng Cupang sa kadahilanang nagpakita ang Mahal na Birhen na may sugat sa dibdib sa isang inosenteng dalaga na si Elsa. Mula nang magpakita ito sa dalaga, nagkaroon na siya ng kakayahang manggamot ng mga may sakit. Daan-daang tao ang dumadagsa sa kanya araw-araw kung kaya’t naging laman siya ng mga pahayagan maging ang bayan ng Cupang. Ang pagiging tagasunod kay Elsa ay nagbigay rin ng daan upang magkaroon ng kabuhayan ang marami sa kanyang mga kababayan. Sa una’y puro magagandang bagay ang nangyayari sa buong kabayanan ngunit sa hindi malamang dahilan, naging sunud-sunod ang kamalasan na nangyari sa mga tao. Hindi rin naman naglaon, muling naniwala ang mga tao sa kakayahan ni Elsa nang bumuhos ang ulan sa tuyot na baying ng Cupang. Sa pagkakataong ito, inanyayahan ng dalaga ang buong taong-bayan sa pumunta sa burol kung saan nagpapakita ang Mahal na Birhen. Sa burol rin na ito niya ipinahayag ang kanyang saloobin tungkol sa himala hanggang sa may di-kilalang tao ang bumaril sa kanya.
Kahit pa hindi gumamit ang pelikula ng mga tauhan na may magagandang mukha, naging maganda sa paningin ang kabuuan ng pelikula dahil sa mahusaa na nabigyang-katarungan ng bawat isa ang karakter na kanilang ginampanan. Isa pa sa aking napansin, hindi ganoong kalaki ang ikinilos ni Nora Aunor bilang aktres sa pelikulang ito. Sa katunayan, isinabuhay niya ang karakter ni Elsa sa pamamagitan ng low-key performance. Ngunit, sa pamamagitan nito niya nakuha ang simpatya ng mga manonood dahil naging consistent ang kanyang paggalaw at pag-arte. Napakalaking epekto rin sa pelikula ang magandng koneksyon ng kanyang mga mata na siyang nangugusap sa tuwing wala siyang binibitiwang mga linya. Sobrang humanga rin ako sa mga non-actors na kasama sa pelikula. Nang dahil sa kanila, naging mas makatotohanan ang kwento. Nais ko ring bigyang-pansin ang stamped scene at yaong eksena kung saan pinagpasa-pasahan si Elsa matapos mabaril sa pagtatapos ng pelikula. Karapat-dapat lamang mabigyang-pugay ang mga crowd directors na kung paano nilang napamahalaan nang maayos ang gagawin ng libu-libong extra.
Sa aspetong may kinalaman sa sinematograpiya, napansin kong naging minimal ang paggamit sa iba’t ibang camera movements lalo na sa mga eksenang may dalawang taong nag-uusap. Palaging nasa front-view steady camera angle lang ang ginamit na technique. Hindi nagbabago ang anggulo ng camera sa loob ng higit isang minuto kaya may pagkakataong boring na dahil visually-poor na yaong mga conversational scenes.
Medyo na-bother lang din ako sa eksenang binibihisan ng mga apostol si Elsa sa kwarto. Nang umiba ng pwesto si Sepa, nakita sa screen ang isang box ng Dunkin Donuts. Hindi rin naman maitatanggi na minsan ang pelikula ay naginging commercialized pero para sa akin, hindi bumagay ang pagkakaroon ng ganoong produckto sa isang pelikula na ang setting ay sa isang baryo na malayo sa karangyaan. Hindi naman bingyan ng total focus yaong produkto pero halata pa rin siya kung talagang bibigyan-pansin.
Sa pagtatapos nga ng pelikula ay binaril si Elsa habang siya ay nangungumpisal sa taong-bayan. Ngunit hindi malinaw kung sino ang taong may kagagawan dahil mula sa simula hanggang sa matapos ang pelikula, wala namang eksenang ipinakita na mayroong taong nagmamanman sa kanya na wari’y mayroong galit at masamang balak sa kanya. Ngunit para sa akin, hindi na rin mahalaga kung sino man ang bumaril dahil sa aking pakiwari, nais lamang ng pelikula na ipakita na simula’t simula pa lamang ay renaissance na si Elsa ng Mahal na Birhen na may sugat sa dibdib, simula nang magpakita ito sa kanya at nang magkaroon siya ng healing powers hanggang sa pagkakaroon niya ng sugat sa dibdib dahil sa tama ng bala.
Mayroon ding mga symbolisms ang ipinakita sa pelikula. Isa na nga dito ay ang pagkakatama ng bala sa dibdib ni Elsa. Isa ko pang nabigyang interpretasyon ay yaong pagpapatayo ni Nimia ng cabaret-whorehouse sa kabila ng pagiging relihiyosa ng kanyang malapit na kaibigan na si Elsa at ng halos lahat ng tao sa Cupang. Nangangahulugan lamang na sa pamamagitan ng ginagawa niya, hindi siya sumasang-ayon sa pagkakaroon ng himala o sa paniniwala man sa ispiritwal na buhay. Ang maliliit na galaw at facial expressions ng mga tao ay may simbolismo, even Chayong and Pilo’s make-out in the pig pen depicts symbolism.
Para sa’kin, the totality of the movie is indeed word class. Sa mga tauhan pa lang, kitang-kita na ang ipinamalas nilang galing sa pag-arte knowing na karamihan sa mga nagsiganap ay nagmula sa Philippine Educational Theater Association o PETA. Isa pang nakapagdala sa mga eksena ay ang paggamit ng mga excellent eerie soundtrack music. Sobra ring makatotohanang ang screenplay ng pelikulang ito, masasabing may tatak-Pinoy talaga na worth-sharing sa mga banyaga. At kung mga mali or pagkukulang man sa buong production, ito yaong hindi na-maximize ng cinematgorgrapher ang iba’t ibang camera angles at movements especially on lengthy conversational scenes.
I just don’t advise young children to watch the movie without adult’s guidance dahil mayroong ilang mga unwatchable scenes for them but a moral lesson is for them to learn, para sa lahat, actually especially sa religious at spiritual na aspeto ng buhay ng tao. [V]
Ito ang mga linyang sinambit ng batikang aktres na si Nora Aunor sa karakter ni Elsa nang siya ay mangumpisal sa lahat ng kanyang mga kababayan tungkol sa katotohanan ng himala. Isang sikat na linya na kilalang-kilala sa larangan ng pelikulang Pilipino, na kahit siguro yaong mga hindi pa napapanood ang pelikula ay pamilyar din sa mga salitang ito.
Himala. Sa salitang ito umikot ang kabuuan ng pelikula. Muling nanumbalik ang pag-asa ng mga tao ng nananamlay na bayan ng Cupang sa kadahilanang nagpakita ang Mahal na Birhen na may sugat sa dibdib sa isang inosenteng dalaga na si Elsa. Mula nang magpakita ito sa dalaga, nagkaroon na siya ng kakayahang manggamot ng mga may sakit. Daan-daang tao ang dumadagsa sa kanya araw-araw kung kaya’t naging laman siya ng mga pahayagan maging ang bayan ng Cupang. Ang pagiging tagasunod kay Elsa ay nagbigay rin ng daan upang magkaroon ng kabuhayan ang marami sa kanyang mga kababayan. Sa una’y puro magagandang bagay ang nangyayari sa buong kabayanan ngunit sa hindi malamang dahilan, naging sunud-sunod ang kamalasan na nangyari sa mga tao. Hindi rin naman naglaon, muling naniwala ang mga tao sa kakayahan ni Elsa nang bumuhos ang ulan sa tuyot na baying ng Cupang. Sa pagkakataong ito, inanyayahan ng dalaga ang buong taong-bayan sa pumunta sa burol kung saan nagpapakita ang Mahal na Birhen. Sa burol rin na ito niya ipinahayag ang kanyang saloobin tungkol sa himala hanggang sa may di-kilalang tao ang bumaril sa kanya.
Kahit pa hindi gumamit ang pelikula ng mga tauhan na may magagandang mukha, naging maganda sa paningin ang kabuuan ng pelikula dahil sa mahusaa na nabigyang-katarungan ng bawat isa ang karakter na kanilang ginampanan. Isa pa sa aking napansin, hindi ganoong kalaki ang ikinilos ni Nora Aunor bilang aktres sa pelikulang ito. Sa katunayan, isinabuhay niya ang karakter ni Elsa sa pamamagitan ng low-key performance. Ngunit, sa pamamagitan nito niya nakuha ang simpatya ng mga manonood dahil naging consistent ang kanyang paggalaw at pag-arte. Napakalaking epekto rin sa pelikula ang magandng koneksyon ng kanyang mga mata na siyang nangugusap sa tuwing wala siyang binibitiwang mga linya. Sobrang humanga rin ako sa mga non-actors na kasama sa pelikula. Nang dahil sa kanila, naging mas makatotohanan ang kwento. Nais ko ring bigyang-pansin ang stamped scene at yaong eksena kung saan pinagpasa-pasahan si Elsa matapos mabaril sa pagtatapos ng pelikula. Karapat-dapat lamang mabigyang-pugay ang mga crowd directors na kung paano nilang napamahalaan nang maayos ang gagawin ng libu-libong extra.
Sa aspetong may kinalaman sa sinematograpiya, napansin kong naging minimal ang paggamit sa iba’t ibang camera movements lalo na sa mga eksenang may dalawang taong nag-uusap. Palaging nasa front-view steady camera angle lang ang ginamit na technique. Hindi nagbabago ang anggulo ng camera sa loob ng higit isang minuto kaya may pagkakataong boring na dahil visually-poor na yaong mga conversational scenes.
Medyo na-bother lang din ako sa eksenang binibihisan ng mga apostol si Elsa sa kwarto. Nang umiba ng pwesto si Sepa, nakita sa screen ang isang box ng Dunkin Donuts. Hindi rin naman maitatanggi na minsan ang pelikula ay naginging commercialized pero para sa akin, hindi bumagay ang pagkakaroon ng ganoong produckto sa isang pelikula na ang setting ay sa isang baryo na malayo sa karangyaan. Hindi naman bingyan ng total focus yaong produkto pero halata pa rin siya kung talagang bibigyan-pansin.
Sa pagtatapos nga ng pelikula ay binaril si Elsa habang siya ay nangungumpisal sa taong-bayan. Ngunit hindi malinaw kung sino ang taong may kagagawan dahil mula sa simula hanggang sa matapos ang pelikula, wala namang eksenang ipinakita na mayroong taong nagmamanman sa kanya na wari’y mayroong galit at masamang balak sa kanya. Ngunit para sa akin, hindi na rin mahalaga kung sino man ang bumaril dahil sa aking pakiwari, nais lamang ng pelikula na ipakita na simula’t simula pa lamang ay renaissance na si Elsa ng Mahal na Birhen na may sugat sa dibdib, simula nang magpakita ito sa kanya at nang magkaroon siya ng healing powers hanggang sa pagkakaroon niya ng sugat sa dibdib dahil sa tama ng bala.
Mayroon ding mga symbolisms ang ipinakita sa pelikula. Isa na nga dito ay ang pagkakatama ng bala sa dibdib ni Elsa. Isa ko pang nabigyang interpretasyon ay yaong pagpapatayo ni Nimia ng cabaret-whorehouse sa kabila ng pagiging relihiyosa ng kanyang malapit na kaibigan na si Elsa at ng halos lahat ng tao sa Cupang. Nangangahulugan lamang na sa pamamagitan ng ginagawa niya, hindi siya sumasang-ayon sa pagkakaroon ng himala o sa paniniwala man sa ispiritwal na buhay. Ang maliliit na galaw at facial expressions ng mga tao ay may simbolismo, even Chayong and Pilo’s make-out in the pig pen depicts symbolism.
Para sa’kin, the totality of the movie is indeed word class. Sa mga tauhan pa lang, kitang-kita na ang ipinamalas nilang galing sa pag-arte knowing na karamihan sa mga nagsiganap ay nagmula sa Philippine Educational Theater Association o PETA. Isa pang nakapagdala sa mga eksena ay ang paggamit ng mga excellent eerie soundtrack music. Sobra ring makatotohanang ang screenplay ng pelikulang ito, masasabing may tatak-Pinoy talaga na worth-sharing sa mga banyaga. At kung mga mali or pagkukulang man sa buong production, ito yaong hindi na-maximize ng cinematgorgrapher ang iba’t ibang camera angles at movements especially on lengthy conversational scenes.
I just don’t advise young children to watch the movie without adult’s guidance dahil mayroong ilang mga unwatchable scenes for them but a moral lesson is for them to learn, para sa lahat, actually especially sa religious at spiritual na aspeto ng buhay ng tao. [V]
RSS Feed